Η αμαρτία είναι ένα θέμα στο οποίο οι συγγραφείς της Βίβλου, προφήτες και απόστολοι, δείχνουν ιδιαίτερη εμμονή και αυστηρότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς να υπερβάλλουμε ότι η Αγία Γραφή γράφτηκε με κύριο στόχο την αποκάλυψη και καταπολέμηση της αμαρτίας.
Τι είναι αμαρτία; Αμαρτία σημαίνει αστοχία, παρέκκλιση από το κανονικό, το φυσιολογικό, το νόμιμο. Επεκτείνοντας, θα λέγαμε ότι αμαρτία είναι η επιλογή και η εφαρμογή του κακού στις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. Αν θέλαμε να δώσουμε τον ορισμό της αμαρτίας θα λέγαμε ότι αμαρτία είναι η παρέκκλιση από τις προδιαγραφές μας. Εκείνο που ονομάστηκε τιμωρία για την αμαρτία είναι απλά η συνέπεια από αυτή την παρέκκλιση.
Πώς όμως ορίζεται το κακό; Ποιος το καθόρισε;
Η άποψή μου είναι ότι αργά αλλά σταθερά, από την αρχή της ιστορίας, ο άνθρωπος, εξελισσόμενος πνευματικά, συνειδητοποιούσε όλο και πιο καθαρά τη δυναμική των σκέψεων, των λόγων και των πράξεών του, και τις ταξινομούσε ανάλογα με την επίδραση που είχαν στη ζωή του και στη ζωή των συνανθρώπων του. Έτσι, αποκάλεσε κακό, δηλαδή αμαρτία, εκείνες τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις που είχαν αρνητική ψυχολογική επίδραση και προκαλούσαν πόνο και μιζέρια στον ίδιο και σε άλλους, ενώ αποκάλεσε καλό ό,τι είχε θετική επίδραση και προήγε την αρμονία και την ευτυχία.
Οι πρώτοι βέβαια που αντιλήφθηκαν τη διαφορά μεταξύ κακού και καλού, δηλαδή οι πρώτοι που κωδικοποίησαν την αμαρτία ήταν οι προφήτες, οι φιλόσοφοι και οι μύστες. Αυτοί αποκωδικοποίησαν τους χρυσούς και κυρίαρχους κανόνες του Δημιουργού που διέπουν την τρισυπόστατη (πνεύμα, ψυχή και σώμα) φύση του ανθρώπου. Με άλλα λόγια ξετύλιξαν και μελέτησαν τις προδιαγραφές του ανθρώπινου κατασκευάσματος και μας τις παρουσίασαν σκόρπιες μέσα στη Βίβλο (και σε ιερά βιβλία άλλων θρησκειών) ως θεϊκούς νόμους που οι άνθρωποι έπρεπε να εφαρμόζουν στη ζωή τους για να μην τιμωρηθούν από το Δημιουργό τους, το Θεό.
Ας δούμε όμως τι λέει η Βίβλος για την αμαρτία, και βέβαια πρέπει ν’ αρχίσουμε από το περιβόητο προπατορικό αμάρτημα που κατά τη Γραφή προκάλεσε την πτώση του ανθρώπου. Η ιστορία, αλληγορία ή μύθος του προπατορικού αμαρτήματος είναι πρωταρχικής σημασίας για τους Χριστιανούς όλων των ομολογιών. Χωρίς το προπατορικό αμάρτημα δεν θα υπήρχε ανάγκη λύτρωσης του ανθρώπινου γένους από το Σωτήρα Χριστό. Με άλλα λόγια, χωρίς προπατορικό αμάρτημα δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά επίμαχα αποσπάσματα από την ιστορία του Αδάμ και της Εύας, των πρωτόπλαστων, σύμφωνα με τη Βίβλο:
«Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης• και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.
Και ο Κύριος ο Θεός φύτεψε έναν παράδεισο στην Εδέμ προς τα Ανατολικά, και έβαλε εκεί τον άνθρωπο που έπλασε.
Και Κύριος ο Θεός έκανε να βλαστήσει από τη γη κάθε δέντρο ωραίο στην όραση, και καλό στη γεύση• και το δέντρο της ζωής στο μέσον του παραδείσου, και το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. (…)
Και Κύριος ο Θεός έδωσε εντολή στον Αδάμ, λέγοντας: Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα, από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ' αυτό• επειδή την ίδια ημέρα που θα φας απ' αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε. (…)
Ο όφις, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα του αγρού που έκανε Κύριος ο Θεός• και ο όφις είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο του παραδείσου;Και η γυναίκα είπε στον όφι: Από τον καρπό των δέντρων του παραδείσου μπορούμε να φάμε• από τον καρπό, όμως, του δέντρου που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μην πεθάνετε.
Και ο όφις είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θ’ ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό.Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό ως δίδον γνώση• και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε• και έδωσε και στον άνδρα της (που ήταν) μαζί της, κι αυτός έφαγε.
Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί• και αφού έραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. (…)Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγινε ο Αδάμ σαν ένας εξ ημών, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό• και τώρα μήπως εκτείνει τη χείρα αυτού, και λάβει και από του ξύλου της ζωής, και φάγει, και ζήσει αιωνίως•
Γι’ αυτό Κύριος ο Θεός εξαπέστειλε αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη εκ της οποίας ελήφθη.» (Γένεσις 2: 7-9, 16-17, 3: 1-7, 22-23)
Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, ο Θεός απαγόρευσε στον Αδάμ και στην Εύα να φάνε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Με άλλα λόγια, η πρόθεση του Θεού ήταν να κάνει έναν άνθρωπο-φυτό χωρίς συνειδητότητα! Ένα ζόμπι, δηλαδή! Κοντολογίς, εάν ο Αδάμ και η Εύα δεν έτρωγαν από τον απαγορευμένο καρπό, δε θα μπορούσαν να διακρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, όπως ακριβώς δε μπορούν να τα ξεχωρίσουν και τα ζώα της ζούγκλας.
Πώς σας φαίνεται ένα τέτοιο θεϊκό σχέδιο; Μεγαλοφυές; Τι ευχαρίστηση θα αντλούσε ο Θεός από το να καμαρώνει έναν άνθρωπο που δε θα διέφερε σε τίποτα από τ’ άλλα ζώα; Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να εννοήσουμε ότι ο μύθος αυτός της Βίβλου είναι απλά παιδαριώδης. Και δεν απαιτείται ιδιαίτερη σοφία για να συμπεράνουμε ότι ο όφις (διάβολος) – που μάλιστα η Γραφή μας λέει πως ήταν το φρονιμότερο ζώο του αγρού – είναι προφανώς ισχυρότερος του Υψίστου, εάν πραγματικά κατάφερε από την αρχή της Δημιουργίας να καταστρέψει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Για μένα μια τέτοια παραδοχή, που θέλει το δημιούργημα (διάβολο), και όχι το Δημιουργό, να έχει το πάνω χέρι από την αρχή της Δημιουργίας, συνιστά την απόλυτη βλασφημία. Και βέβαια έρχεται σε αντίθεση με άλλα εδάφια της Βίβλου όπου ο διάβολος παρουσιάζεται ως ένας από τους υιούς του Θεού, κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του, που έχει συγκεκριμένη αποστολή να επιτελέσει μεταξύ των ανθρώπων. (Δείτε εδώ).
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα μπορούσε να σεβαστεί έναν αδύνατο και αφελή Θεό που του ξέφυγε εξ αρχής το σχέδιο που είχε για τον άνθρωπο; Και πώς ένας τέτοιος Θεός, που ήθελε τον άνθρωπο με ζωώδη νοημοσύνη, νομιμοποιείται να διαμαρτύρεται περί αμαρτίας, και μάλιστα να τιμωρεί τον αμαρτωλό με αιώνια κόλαση σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, όταν ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν κανίβαλος, προσποιούμενος ότι δεν καταλαβαίνει τι είναι καλό και τι κακό, επιστρέφοντας δηλαδή στην προ της πτώσης επιθυμητή, υποτίθεται, από τον Ύψιστο κατάσταση;
Κι όμως ο παιδαριώδης μύθος του προπατορικού αμαρτήματος και της πτώσης υποστηρίζεται με φανατισμό από δισεκατομμύρια Χριστιανών ανά τους αιώνες… Το να παραθέσω και άλλα επιχειρήματα για ν’ αποδείξω ότι ο μύθος αυτός συνιστά την απόλυτη γελοιότητα και βλασφημία, θα είναι υποτίμηση και της δικής μου και της δικής σας νοημοσύνης. Ήδη είπα αρκετά για τους νοήμονες. Για τους άλλους, αυτούς που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα να σκέπτονται και να κρίνουν, όσους τόμους κι αν έγραφα δεν θα ήταν αρκετοί για να ξεριζώσουν τη χριστιανική πλάνη από το κεφάλι τους. Τόση, δυστυχώς, είναι η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί από τους επίορκους θρησκευτικούς ταγούς της Χριστιανοσύνης!
Θα προσθέσω, όμως, ότι ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος δεν είναι τόσο αθώος και αβλαβής. Απεναντίας είναι πολύ αρνητικός για την ευημερία και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος ο Θεός καταράστηκε το ανθρώπινο γένος και τη γη! Τα σχετικά εδάφια της Βίβλου δεν αφήνουν καμία περί αυτού αμφιβολία σε όσους πιστεύουν ότι ολόκληρη τη Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού:
«Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου• με λύπες θα γεννάς παιδιά• και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει.
Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο της γυναίκας σου και έφαγες από το δέντρο από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας, Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου• με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες της ζωής σου• αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα• και θα τρως το χορτάρι του αγρού• με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη από την οποία πάρθηκες• επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.» (Γένεσις 3: 16-19)
Άσχετα τι είπε ο Θεός και τι δεν είπε, που σίγουρα η απρόσωπη Θεότητα αποκλείεται να έριξε τέτοιες ή άλλες κατάρες στα πλάσματά του, το να πιστεύει κάποιος ότι είναι καταραμένος από το Θεό τον καθιστά ένα φοβισμένο κακομοίρη και δεν του βγαίνει σε καλό. Μάλιστα, επειδή η πίστη είναι δημιουργική δύναμη και ο πιστεύων ελκύει το αντικείμενο της πίστης του, όποιος θεωρεί τον εαυτό του καταραμένο αυτό θα του επαληθευτεί στη ζωή.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να μεταμορφώσει την ανθρωπότητα; Μια θρησκεία που ξεκινάει με θρίαμβο του διαβόλου (όφεως) και με κατάρες του Θεού, και καταλήγει στη θυσία του ίδιου του Θεού (Χριστού) που ενσαρκώθηκε για να ακυρώσει τις δικές του (ως αδιαίρετου και ομοούσιου μέλους του Τριαδικού Θεού) κατάρες, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για την πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Τι είναι λοιπόν αμαρτία; Ο Απόστολος Παύλος είπε κάτι που απαντάει έμμεσα στο ερώτημα:
«Πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα συμφέρει• πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.» (Α´ Κορινθίους 10: 23)Και στη σημερινή γλώσσα: «Τα πάντα είναι εις την εξουσία μου αλλά δεν συμφέρουν τα πάντα• τα πάντα είναι εις την εξουσία μου, αλλά τα πάντα δεν οικοδομούν.»
Κοντολογίς, αμαρτία είναι αυτό που δε συμφέρει και δεν οικοδομεί ψυχικά τον τρισυπόστατο άνθρωπο. Εναπομένει, λοιπόν, να διδαχτεί ο άνθρωπος τι τον συμφέρει και τι τον οικοδομεί ως άτομο και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, τι προάγει την ατομική και συλλογική ευημερία, ώστε να απορρίψει εκείνο που δεν τον συμφέρει και δεν τον οικοδομεί, δηλαδή την αμαρτία. Να απορρίψει, δηλαδή, την αμαρτία όχι επειδή φοβάται κάποια επίγεια ή μεταφυσική τιμωρία ενός βλοσυρού Θεού, ή την τιμωρία της Πολιτείας, αλλά επειδή απλά δεν τον συμφέρει λόγω των παρενεργειών που αυτή συνεπάγεται.
Θα μου πείτε, είναι σε θέση ο άνθρωπος να εκτιμήσει τι τον συμφέρει και τι δεν τον συμφέρει, όταν δεν γνωρίζει ποιος είναι και τι προορισμό έχει πάνω στη γη; Όχι βέβαια! Ας όψονται εκείνοι που τον κρατούν σκόπιμα στο σκοτάδι της άγνοιας. Και η άγνοια αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την αμαρτία. Έτσι ο άνθρωπος, σε αναζήτηση υποτίθεται της ευτυχίας, αγόμενος και φερόμενος από τα ζωικά του ένστικτα, που τον υποδουλώνουν σε κάθε λογής πάθη, επιλέγει εκείνα που δεν τον συμφέρουν, κτίζοντας την κόλαση επί της γης.
Οι συγγραφείς της Βίβλου καταδικάζουν τις διάφορες μορφές αμαρτίας στις οποίες είναι επιρρεπής ο άνθρωπος, επισείοντας την τιμωρία του Θεού, κάτι που μέχρι σήμερα έχει αποδειχτεί άκρως αναποτελεσματικό για το σωφρονισμό των ανθρώπων και την πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο φόβος της τιμωρίας δε μπορεί ν’ αποτελέσει υγιές κίνητρο για να επιδιώξει ο άνθρωπος μια ενάρετη ζωή. Απεναντίας υποκινεί την αντίδραση, και στην καλύτερη περίπτωση θα τον κάνει έναν υποκριτή. Ούτε είναι ποτέ δυνατόν να καταγραφούν όλων των ειδών οι αμαρτίες σε απαγορευτικούς νόμους.
Αν δε φωτιστεί ο άνθρωπος εσωτερικά ώστε να γίνει ο ίδιος νόμος στον εαυτό του, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση να γνωρίζει τι πρέπει να πει και να πράξει, και αν αυτό το "πρέπει" δεν ταυτιστεί αβίαστα με το "θέλω", δε μπορεί ν’ απαλλαγεί από την καταδυνάστευση της αμαρτίας. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, προϋποθέτουν ότι ο άνθρωπος γνωρίζει ποιος είναι και τι προορισμό έχει πάνω στη γη. Άσχετα από τα θρησκευτικά παραμύθια και τις φοβέρες, αν ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι ένα ζώο όπως όλα τ’ άλλα, τότε η συζήτηση περί αμαρτίας και υπακοής σε νόμους είναι άσχετη και χωρίς νόημα. Σε αυτή την περίπτωση, ο μόνος νόμος που θα ισχύσει, και δυστυχώς αυτός επικρατεί στις εξαθλιωμένες κοινωνίες μας, είναι ο νόμος της ζούγκλας, ενώ το ισχύον δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου.
Τι είναι αμαρτία; Αμαρτία σημαίνει αστοχία, παρέκκλιση από το κανονικό, το φυσιολογικό, το νόμιμο. Επεκτείνοντας, θα λέγαμε ότι αμαρτία είναι η επιλογή και η εφαρμογή του κακού στις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. Αν θέλαμε να δώσουμε τον ορισμό της αμαρτίας θα λέγαμε ότι αμαρτία είναι η παρέκκλιση από τις προδιαγραφές μας. Εκείνο που ονομάστηκε τιμωρία για την αμαρτία είναι απλά η συνέπεια από αυτή την παρέκκλιση.
Πώς όμως ορίζεται το κακό; Ποιος το καθόρισε;
Η άποψή μου είναι ότι αργά αλλά σταθερά, από την αρχή της ιστορίας, ο άνθρωπος, εξελισσόμενος πνευματικά, συνειδητοποιούσε όλο και πιο καθαρά τη δυναμική των σκέψεων, των λόγων και των πράξεών του, και τις ταξινομούσε ανάλογα με την επίδραση που είχαν στη ζωή του και στη ζωή των συνανθρώπων του. Έτσι, αποκάλεσε κακό, δηλαδή αμαρτία, εκείνες τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις που είχαν αρνητική ψυχολογική επίδραση και προκαλούσαν πόνο και μιζέρια στον ίδιο και σε άλλους, ενώ αποκάλεσε καλό ό,τι είχε θετική επίδραση και προήγε την αρμονία και την ευτυχία.
Οι πρώτοι βέβαια που αντιλήφθηκαν τη διαφορά μεταξύ κακού και καλού, δηλαδή οι πρώτοι που κωδικοποίησαν την αμαρτία ήταν οι προφήτες, οι φιλόσοφοι και οι μύστες. Αυτοί αποκωδικοποίησαν τους χρυσούς και κυρίαρχους κανόνες του Δημιουργού που διέπουν την τρισυπόστατη (πνεύμα, ψυχή και σώμα) φύση του ανθρώπου. Με άλλα λόγια ξετύλιξαν και μελέτησαν τις προδιαγραφές του ανθρώπινου κατασκευάσματος και μας τις παρουσίασαν σκόρπιες μέσα στη Βίβλο (και σε ιερά βιβλία άλλων θρησκειών) ως θεϊκούς νόμους που οι άνθρωποι έπρεπε να εφαρμόζουν στη ζωή τους για να μην τιμωρηθούν από το Δημιουργό τους, το Θεό.
Ας δούμε όμως τι λέει η Βίβλος για την αμαρτία, και βέβαια πρέπει ν’ αρχίσουμε από το περιβόητο προπατορικό αμάρτημα που κατά τη Γραφή προκάλεσε την πτώση του ανθρώπου. Η ιστορία, αλληγορία ή μύθος του προπατορικού αμαρτήματος είναι πρωταρχικής σημασίας για τους Χριστιανούς όλων των ομολογιών. Χωρίς το προπατορικό αμάρτημα δεν θα υπήρχε ανάγκη λύτρωσης του ανθρώπινου γένους από το Σωτήρα Χριστό. Με άλλα λόγια, χωρίς προπατορικό αμάρτημα δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά επίμαχα αποσπάσματα από την ιστορία του Αδάμ και της Εύας, των πρωτόπλαστων, σύμφωνα με τη Βίβλο:
«Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης• και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.
Και ο Κύριος ο Θεός φύτεψε έναν παράδεισο στην Εδέμ προς τα Ανατολικά, και έβαλε εκεί τον άνθρωπο που έπλασε.
Και Κύριος ο Θεός έκανε να βλαστήσει από τη γη κάθε δέντρο ωραίο στην όραση, και καλό στη γεύση• και το δέντρο της ζωής στο μέσον του παραδείσου, και το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. (…)
Και Κύριος ο Θεός έδωσε εντολή στον Αδάμ, λέγοντας: Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα, από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ' αυτό• επειδή την ίδια ημέρα που θα φας απ' αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε. (…)
Ο όφις, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα του αγρού που έκανε Κύριος ο Θεός• και ο όφις είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο του παραδείσου;Και η γυναίκα είπε στον όφι: Από τον καρπό των δέντρων του παραδείσου μπορούμε να φάμε• από τον καρπό, όμως, του δέντρου που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μην πεθάνετε.
Και ο όφις είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θ’ ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό.Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό ως δίδον γνώση• και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε• και έδωσε και στον άνδρα της (που ήταν) μαζί της, κι αυτός έφαγε.
Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί• και αφού έραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. (…)Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγινε ο Αδάμ σαν ένας εξ ημών, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό• και τώρα μήπως εκτείνει τη χείρα αυτού, και λάβει και από του ξύλου της ζωής, και φάγει, και ζήσει αιωνίως•
Γι’ αυτό Κύριος ο Θεός εξαπέστειλε αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη εκ της οποίας ελήφθη.» (Γένεσις 2: 7-9, 16-17, 3: 1-7, 22-23)
Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, ο Θεός απαγόρευσε στον Αδάμ και στην Εύα να φάνε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Με άλλα λόγια, η πρόθεση του Θεού ήταν να κάνει έναν άνθρωπο-φυτό χωρίς συνειδητότητα! Ένα ζόμπι, δηλαδή! Κοντολογίς, εάν ο Αδάμ και η Εύα δεν έτρωγαν από τον απαγορευμένο καρπό, δε θα μπορούσαν να διακρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, όπως ακριβώς δε μπορούν να τα ξεχωρίσουν και τα ζώα της ζούγκλας.
Πώς σας φαίνεται ένα τέτοιο θεϊκό σχέδιο; Μεγαλοφυές; Τι ευχαρίστηση θα αντλούσε ο Θεός από το να καμαρώνει έναν άνθρωπο που δε θα διέφερε σε τίποτα από τ’ άλλα ζώα; Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να εννοήσουμε ότι ο μύθος αυτός της Βίβλου είναι απλά παιδαριώδης. Και δεν απαιτείται ιδιαίτερη σοφία για να συμπεράνουμε ότι ο όφις (διάβολος) – που μάλιστα η Γραφή μας λέει πως ήταν το φρονιμότερο ζώο του αγρού – είναι προφανώς ισχυρότερος του Υψίστου, εάν πραγματικά κατάφερε από την αρχή της Δημιουργίας να καταστρέψει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Για μένα μια τέτοια παραδοχή, που θέλει το δημιούργημα (διάβολο), και όχι το Δημιουργό, να έχει το πάνω χέρι από την αρχή της Δημιουργίας, συνιστά την απόλυτη βλασφημία. Και βέβαια έρχεται σε αντίθεση με άλλα εδάφια της Βίβλου όπου ο διάβολος παρουσιάζεται ως ένας από τους υιούς του Θεού, κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του, που έχει συγκεκριμένη αποστολή να επιτελέσει μεταξύ των ανθρώπων. (Δείτε εδώ).
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα μπορούσε να σεβαστεί έναν αδύνατο και αφελή Θεό που του ξέφυγε εξ αρχής το σχέδιο που είχε για τον άνθρωπο; Και πώς ένας τέτοιος Θεός, που ήθελε τον άνθρωπο με ζωώδη νοημοσύνη, νομιμοποιείται να διαμαρτύρεται περί αμαρτίας, και μάλιστα να τιμωρεί τον αμαρτωλό με αιώνια κόλαση σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, όταν ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν κανίβαλος, προσποιούμενος ότι δεν καταλαβαίνει τι είναι καλό και τι κακό, επιστρέφοντας δηλαδή στην προ της πτώσης επιθυμητή, υποτίθεται, από τον Ύψιστο κατάσταση;
Κι όμως ο παιδαριώδης μύθος του προπατορικού αμαρτήματος και της πτώσης υποστηρίζεται με φανατισμό από δισεκατομμύρια Χριστιανών ανά τους αιώνες… Το να παραθέσω και άλλα επιχειρήματα για ν’ αποδείξω ότι ο μύθος αυτός συνιστά την απόλυτη γελοιότητα και βλασφημία, θα είναι υποτίμηση και της δικής μου και της δικής σας νοημοσύνης. Ήδη είπα αρκετά για τους νοήμονες. Για τους άλλους, αυτούς που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα να σκέπτονται και να κρίνουν, όσους τόμους κι αν έγραφα δεν θα ήταν αρκετοί για να ξεριζώσουν τη χριστιανική πλάνη από το κεφάλι τους. Τόση, δυστυχώς, είναι η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί από τους επίορκους θρησκευτικούς ταγούς της Χριστιανοσύνης!
Θα προσθέσω, όμως, ότι ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος δεν είναι τόσο αθώος και αβλαβής. Απεναντίας είναι πολύ αρνητικός για την ευημερία και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος ο Θεός καταράστηκε το ανθρώπινο γένος και τη γη! Τα σχετικά εδάφια της Βίβλου δεν αφήνουν καμία περί αυτού αμφιβολία σε όσους πιστεύουν ότι ολόκληρη τη Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού:
«Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου• με λύπες θα γεννάς παιδιά• και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει.
Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο της γυναίκας σου και έφαγες από το δέντρο από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας, Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου• με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες της ζωής σου• αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα• και θα τρως το χορτάρι του αγρού• με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη από την οποία πάρθηκες• επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.» (Γένεσις 3: 16-19)
Άσχετα τι είπε ο Θεός και τι δεν είπε, που σίγουρα η απρόσωπη Θεότητα αποκλείεται να έριξε τέτοιες ή άλλες κατάρες στα πλάσματά του, το να πιστεύει κάποιος ότι είναι καταραμένος από το Θεό τον καθιστά ένα φοβισμένο κακομοίρη και δεν του βγαίνει σε καλό. Μάλιστα, επειδή η πίστη είναι δημιουργική δύναμη και ο πιστεύων ελκύει το αντικείμενο της πίστης του, όποιος θεωρεί τον εαυτό του καταραμένο αυτό θα του επαληθευτεί στη ζωή.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να μεταμορφώσει την ανθρωπότητα; Μια θρησκεία που ξεκινάει με θρίαμβο του διαβόλου (όφεως) και με κατάρες του Θεού, και καταλήγει στη θυσία του ίδιου του Θεού (Χριστού) που ενσαρκώθηκε για να ακυρώσει τις δικές του (ως αδιαίρετου και ομοούσιου μέλους του Τριαδικού Θεού) κατάρες, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για την πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Τι είναι λοιπόν αμαρτία; Ο Απόστολος Παύλος είπε κάτι που απαντάει έμμεσα στο ερώτημα:
«Πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα συμφέρει• πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.» (Α´ Κορινθίους 10: 23)Και στη σημερινή γλώσσα: «Τα πάντα είναι εις την εξουσία μου αλλά δεν συμφέρουν τα πάντα• τα πάντα είναι εις την εξουσία μου, αλλά τα πάντα δεν οικοδομούν.»
Κοντολογίς, αμαρτία είναι αυτό που δε συμφέρει και δεν οικοδομεί ψυχικά τον τρισυπόστατο άνθρωπο. Εναπομένει, λοιπόν, να διδαχτεί ο άνθρωπος τι τον συμφέρει και τι τον οικοδομεί ως άτομο και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, τι προάγει την ατομική και συλλογική ευημερία, ώστε να απορρίψει εκείνο που δεν τον συμφέρει και δεν τον οικοδομεί, δηλαδή την αμαρτία. Να απορρίψει, δηλαδή, την αμαρτία όχι επειδή φοβάται κάποια επίγεια ή μεταφυσική τιμωρία ενός βλοσυρού Θεού, ή την τιμωρία της Πολιτείας, αλλά επειδή απλά δεν τον συμφέρει λόγω των παρενεργειών που αυτή συνεπάγεται.
Θα μου πείτε, είναι σε θέση ο άνθρωπος να εκτιμήσει τι τον συμφέρει και τι δεν τον συμφέρει, όταν δεν γνωρίζει ποιος είναι και τι προορισμό έχει πάνω στη γη; Όχι βέβαια! Ας όψονται εκείνοι που τον κρατούν σκόπιμα στο σκοτάδι της άγνοιας. Και η άγνοια αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την αμαρτία. Έτσι ο άνθρωπος, σε αναζήτηση υποτίθεται της ευτυχίας, αγόμενος και φερόμενος από τα ζωικά του ένστικτα, που τον υποδουλώνουν σε κάθε λογής πάθη, επιλέγει εκείνα που δεν τον συμφέρουν, κτίζοντας την κόλαση επί της γης.
Οι συγγραφείς της Βίβλου καταδικάζουν τις διάφορες μορφές αμαρτίας στις οποίες είναι επιρρεπής ο άνθρωπος, επισείοντας την τιμωρία του Θεού, κάτι που μέχρι σήμερα έχει αποδειχτεί άκρως αναποτελεσματικό για το σωφρονισμό των ανθρώπων και την πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο φόβος της τιμωρίας δε μπορεί ν’ αποτελέσει υγιές κίνητρο για να επιδιώξει ο άνθρωπος μια ενάρετη ζωή. Απεναντίας υποκινεί την αντίδραση, και στην καλύτερη περίπτωση θα τον κάνει έναν υποκριτή. Ούτε είναι ποτέ δυνατόν να καταγραφούν όλων των ειδών οι αμαρτίες σε απαγορευτικούς νόμους.
Αν δε φωτιστεί ο άνθρωπος εσωτερικά ώστε να γίνει ο ίδιος νόμος στον εαυτό του, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση να γνωρίζει τι πρέπει να πει και να πράξει, και αν αυτό το "πρέπει" δεν ταυτιστεί αβίαστα με το "θέλω", δε μπορεί ν’ απαλλαγεί από την καταδυνάστευση της αμαρτίας. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, προϋποθέτουν ότι ο άνθρωπος γνωρίζει ποιος είναι και τι προορισμό έχει πάνω στη γη. Άσχετα από τα θρησκευτικά παραμύθια και τις φοβέρες, αν ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι ένα ζώο όπως όλα τ’ άλλα, τότε η συζήτηση περί αμαρτίας και υπακοής σε νόμους είναι άσχετη και χωρίς νόημα. Σε αυτή την περίπτωση, ο μόνος νόμος που θα ισχύσει, και δυστυχώς αυτός επικρατεί στις εξαθλιωμένες κοινωνίες μας, είναι ο νόμος της ζούγκλας, ενώ το ισχύον δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου.
